- ***
στην ουράνια εκκλησία του Θεού,
τα πάντα είναι φως, τα πάντα είναι αγάπη.
αέναη εκκλησία στον ουρανό...
που γενιέτε μέσα στην ψυχή... του κάθε δένδρου της εν Χριστο μας της Αγάπης.
δένδρο καρπερό ο άνθρωπος...
νερό του ο Πατέρας ,ήλιος του ο Υιός,
και σάρκα του και αίμα Τους, ο κάθε της αγάπης των αλλήλων Του...ο Έλλην του ο Λαός... στον έναν ουρανό της δικιάς σου ψυχής ...στο πνευμα σου η πατρίδα μας...Αγάπη. Ιωάννης ξυπόλητος μελχισεδέκ κοινοποίησε ένασύνδεσμο.
αυτήν την σημαία που την πίρε το κύμα,
***
αυτή η σημαία, είναι η ψυχή του ουρανού πάνω στην γη.
στο ένα το άγιο το τρειλαμπές το πνεύμα !μέσα στην αδελφοσύνη και την αγάπη της ολύμπιας ειρήνης ,
θεών και ανθρώπων,
μα σήμερα σκορπισμένα πτώματα περπατάνε επάνω στις ταφόπλακες τους οι ψυχές και δεν το βλέπουνε,
πως αιώνια τους έχουν να πεθαίνουν,
απάνθρωποι αποστάτες της αγάπης οι αντίχριστοι...με φως αιοσφώρου ... διδάσκουν ελλάδα,
μα με πνεύμα ξένο από ουρανό και γη.
ο κάθε ένας να είναι ένα από μόνο του εγώ...
μακριά από το ένα το άγιο της ψυχής τους το πνεύμα ....εσείς...το σταυρωμένο σώμα....χριστός.
μαρμαρωμένοι....ζώντες νεκροί βασιλείς της αγάπης...
εσείς σταγόνες της βροχής στο λιβάδι του θεού απλωμένες,
και η αγάπη του θεού με τον ήλιο του όλες τις σταγόνες το ένα το φως φωτίζει,
με το θείο δώρο στην κάθε σταγόνα του... να ζει τον ήλιο της η κάθε σταγόνα στον δικό της κύκλο .
- ***
Ροδοπέταλα στο χώμα ακουμπισμένα.
αστέρια σβηστά στο φως βουτηγμένα.
Να σπέρνουν το φως της καρδιάς σου την νυχτιά.
--
Άσωτοι στοχασμοί μέσα στην άγνοια να γίνονται μελάνη.
Και να είναι στα χέρια του αέναο δρεπάνι.
Να αποκεφαλίζει το ψέμα από κάθε καρδιά.-
---
όπως μια σταγόνα βροχής μέσα σε ένα πηγάδι.
Ένα νερό που πέφτει από των άδη.
Μιας γνώσεις πεθαμένης από την ανθρώπινη λαλιά.
--
χωρίς γη
χωρίς πατρίδα.
Με μια ελπίδα να γεννά όνειρα γι’αγαπη,
Μέσα σε μια στείρα γεννημένη καρδιά.
---
τιμωρημένη σαν τα πέταλα στην γη να πέφτουν
όπως το δάκρυ.
Μέχρι η αμυγδαλιά να βγάλει καρπό.
Να ζεύσει μέσα- μέσα,
στην ρίζα του δένδρου ξανά το πέταλο το άδειο..
νεκρό να πεθαίνει από την μια μέσα στο χώμα..
μα ζωντανό να γενάτε μέσα στον ίδιο του τον καρπό.
---
στο δένδρο όταν ένα μπουμπούκι γενάτε..
μια ρίζα παράλληλα γεννιέται μέσα στην σκοτεινή για αυτό γη,
ώστε και αυτό να υπάρχει και να αναπνέει και να ζει
Έτσι και η ανθρώπινη υπόσταση.
Ένας άνδρας γεννιέται..
Μια γυναίκα ψυχή επίσης γενιθεικε τούτην την στιγμή.
---
νερό να ζητά ο ουρανός,
μα μέσα σε σύννεφο να είναι και να μην το βλέπει.
Και να δηψα.
Μα την αγάπη η φύση την γέννησε να δίνει.
Και όχι να δίνει ότι η άγονη γη.
--
νερό ξεδιψά την γηνεκα.. και την δίψα του άνδρα ξεδιψά μόνο αυτή.
Φωτιά έχει η γυναίκα.
Νερό ο ουρανός που το σύννεφο κρατεί.
Μα όταν ο ουρανός θερμανθεί από την φλόγα της αγάπης..
Τότε και το νερό ζωντανό πέφτει μέσα στα έγκατα της γης.
Τυφλό και ας είναι όπως ένα δάκρυ..
Σταγόνα της αγάπης είναι..
Και μέσα στην φύση γενάτε.
Νερό με ζωντανή φωτιά να γενεσιουργή...
Την εικονα..
Και την ομοίωση του.
Το νερό με την φωτιά..
Έναν ζώντα ουρανό να γέννα μέσα σε χώμα.
Εσένα άνθρωπε και ας είσαι ξένος
σε σπλάχνα που έχεις στην καρδιά σου....μα σε ψυχή.
ΑΝΑΡΤΉΘΗΚΕ ΑΠΌ Ο ΒΑΣΙΛΙΆΣ ΤΟΥ ΔΆΣΟΥΣ
============
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου