- ***
δεδομένου πως όλοι μέσα στην αμαρτία εβαπτίσθηκαμε.
ο Θεός πρώτος το ποτήρι αυτό το ήπιε.
καταπίνοντας ο ίδιος προσωπικά της αμαρτίες μας,
και όλες τις αστοχίες... πληρώνοντας με την αγάπη και τις πληγές Του ,αντί για λίτρου... και κουβαλώντας Αυτός τον δικό μας σταυρό , ο Χριστός μας...
στον κάθε εαυτό... και το εσύ σου,
γιατί Αυτός είναι ότι και το εγώ σου.
μα το Εγώ του Χριστού??? ποιός το γνωρίζει???
ο Χριστός είναι η δόξα που στερούνται οι πεφωρτισμένοι,
οι τα βάρη τους που δεν ομολογούν πως τα κάνουν στον Χριστό.
δεδομένου πως η αμαρτία είναι κατασκέβασμα , από κτιστό πνεύμα ,ανθρώπων πονηρών και όχι του Θεού.
αγκάθινο στεφάνι στην γνώση αντί για θεό ντύσαν... τον άνθρωπο .
και επάνω στην ξύλινη της κατάρας των ψυχών την γνώση,
μαρμαρωμένη η βασιλεία του εντός του υμών.,...
νεκρή από αγάπη...
στον χρόνου του χάρου τον μαρμαρωμένο βασιλιά της να περιμένει ....
και ήρθε ο καιρός σε χρυσό να μεταμορφωθεί το στεφάνι σου, ελληνιδα ψυχή μου,
με την Μετάνοια .
όσοι δέχονται τον Χριστό...ο Χριστός τους δίνει την εξουσία τέκνα θεού να είναι....
και εμείς τέκνα θεού εσμέν !
καιρός και της βασιλείας της Αγίας του Θεού Σοφίας μας!
αμήν ο Κύριος κρίση φέρνει !
και την ελλάδα θα κάνει νέα !
***
ιωάννης βασιλεύς.
...
Υιός Θεού , παιδείας πνεύμα Α Ω.
πεταλουδο-σταλίδες
***
καταραμένη ζωή !!!
ακούστηκε μιά φωνή,
την ώρα που έπαιζα με την φλογέρα μου στο δάσος,
κάνω μία τα χώρτα στην άκρη και τι να δω !
μια κάμπια να κλαίει και να ο-δείρετε...
__τί έχεις κάμπια μου και ....
--οϊμέ στην συμφορά μου αφέντη μου ,
να την βράσω τέτοια ζωή, σκουλήκι γεννήθηκα και σκουλήκι θα πεθάνω, ιδού ο ταφος μου,επιτέλους πάω να κοιμηθώ,... ο έρμος να πεθάνω...
περάσαν οι μέρες και ....
μιά μέρα που έπαιζα την φλογέρα μου στο δάσος....
άκουσα μιά γνωστή φωνούλα να κλαίει και να σφαδράζει,
--οϊμέ στην συμφορά μου την έρημη,
ουαί στην συμφορά μου αφέντη,
κατάρα με γέννησε εμένα,,,ουαί μου ...ξέρεις τι είναι να πεθαίνεις δύω φορές?
πριν προλάβω κάτι να πω...
μέσα απο το μαύρο ..ξεπρόβαλε ένας χαρούμενος πεταλούδος,
μέσα στο μπλε φως της αγάπης του πα πετά, και με την κιθάρα του προς την ζωή να τραγουδά...:
τότε τον φώναξα κοντά μας να ρθεί,
και στην χαζού λα πεταλούδα την ιστορία του να πεί,
και πίρε την κιθάρα του ο πεταλούδος ,
και νοσταλγώντας άρχισε για το παρελθόν του να μιλάει.
πάντα ευχαριστούσα που γεννήθηκα, και σαν σκουλήκι έζησα και έμαθα τόσα υπέροχα πράματα,και όταν με γαλήνη κημήθεικα και νόμιζα πως θα πεθάνω..
και γεννήθηκα πεταλούδα !
όταν από σκουλήκι έγινα πεταλούδα, γιούπι μου........ θα ξανα-παιθάνω :::)
- ο αλατένιος
***
ξερό αλάτι μέσα σε γη.
Σε έρημους πάντα περπατά.
Και πάντα να ρώτα ποιό είναι το αλάτι.
Ένα κουκλάκι κάθε άνθρωπος...που αλατένιο το λένε και ερωτάει σε όλοι την γη:
'’Ποιος είμαι που είμαι ποιος είμαι κα που πάω...??’’
Και πάντα η τρέχουσα απάντηση:
΄΄παψε να ρωτάς αλατένιε...ένα ξερό κουκλάκι είσαι...μέσα σε όλη την γη''.
''Μα μια μέρα αδέλφια μου...''
Συνάντησα μια θάλασσα...
Και μου μίλησε ένα κύμα...‘
--’Που πας αλατένιε???
Πια η πορεια και ποιος ο σκοπός ???
--Και τρόμαξα αγαπητά μου αδέλφια....Και έπεσα στα πόδια και ρώτησα ο φτωχός
‘’ξέρεις ποιός είμαι....και που θα πάω ?
τότε μου μίλησε η θάλασσα και πάλι μου είπε:
‘’δοκίμασε λίγο το κύμα μου...δοκίμασε το και θα το δείς..’’
και βούτηξα το ποδαράκι μου μέσα στην θάλασσα ...μα ξαφνικά!!!
‘’θάλασσα!!!που πήγαν τα δαχτυλάκια μου??
τη γίνετε ποιος είμαι και που πάω???
τότε πάλι μίλησε η θάλασσα και μου είπε...
μην φοβάσαι αλατένιε, βούτα άφοβα και εγώ εκεί θα σε οδηγήσω στην πατρίδα τις ψυχής σου.’
Τότε με μιας βούτηξα δίχως πίσω να δώ και ο φόβος εξαφανίστηκε,
αυτόν τον έκαψε το μητρικό το αλάτι,
Και όλο ρώταγα πρός την θάλασσα...ποιός είμαι και που πρέπει να πάω???΄
Και πάντα η ίδια απάντηση...ψάξε στα βαθιά μου αλατένιε εκει που σου φέγγει ο πόνος ,εκεί θα βρεις αυτό που εσύ εισαι΄΄. δεν κράτησε η αγωνία μου για πολύ..σύντομα έλιωνα μέσα στον χρόνο...ήταν ο βράχος του εγώ..που έσπαγε στον χρόνο..και βρέθηκα ξαφνικά στα κύματα...να μην είμαι εδώ να μην είμαι εκεί...μα ούτε πιο πάνω η πιο κάτω.μα απαλλαγμένος από το ξερό το αλάτι..και να φωνάζω σαν όαση σε πηγή....΄΄επιτελους τώρα ξέρω...είμαι η θάλασσα
- η άκρη του σύμπαντος εσυ.
****
αν απλώσουμε με την φαντασία μας, ένα αόρατο δάκτυλο προς το σύμπαν,
θα έβρισκε ποτέ πάτο;
αν το ίδιο δάχτυλο το απλώσουμε μέσα στα βάθη της ψυχής σου, θα έβρισκε εκεί πάτο;
όχι βεβαίος .
άπυρο το έξω σύμπαν, άπυρο και το μέσα σύμπαν....
και ιδού εσυ το κέντρο των δύο , εσύ άνθρωπε.το κέντρο τους,
μέσα στο άπυρο να έχεις μέτρα και σταθμά..
μέσα στο όλον είσαι ένας ζωντανός οργανισμός.
μέσα στο τίποτα, υπήρχε, θα υπάρχει και υπάρχει στο τώρα σου ότι εσύ.
σκέψου τους ανθρώπους σταγόνες της βροχής.
και Θεός η Μήτηρ και Πατήρ η Αγάπη το νερό.
και ο Λόγος ο ¨ηλιος που σε όλες τις σταγόνες νερό το ένα το φως χαρίζει.
με το θείο δώρο στην κάθε σταγόνα να ζει τον κύκλο της ως ο ένας ήλιος.στο δικό του βασίλειο.
αυτό που μισούνε του σκότους οι άνθρωποι.. Αυτοί που κρατάν ανθρώπους για σκλάβους τους, και στην γη που εργάζονται φιλότιμοι και προκομμένοι στην γη τους..
σήμερα η ελλάδα αντί του Χριστού, κρεμάτε επί του Ξύλου της καταραμένης παιδείας από την εκκλησία τους...το ανάθεμα να είναι η αγάπη των αδελφών προς τον αδελφό τους.
ηθικών δίδαγμα ;
η έλληνες είναι αστέρια στον ουρανό,
που μαλώνουν για το ποιο λάμπει ποιο πολύ από το διπλανό...
χωρίς να βλέπουν απο το σκοτάδι του φωτός τους,
πως κατοικούν ως νεκροί πλανήτες... νεκροι και μαρμαρομένοι από αγάπη ..... του ευαγγελίου της αγάπης αδέλφια !.που σήμερα εσείς λαέ μου... σταυρώνετε τυφλοι εκτός τον χριστό και την παναγιά.
Πριν από 1 χρόνια
============
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου